اشعار

شيعه كند مرا صدا كه حجت خدا منم            آنكه شده به كـودكى شاهد كـربـلا منم

ز بعد مرتضى على پس از حسين و مجتبى            از پس زين العـابـدين ولىّ كـربلا منم

وارث علم و دين همه كنز خفىّ فاطمه            شاهد كوى علقمه وصىّ مصطفى منم

آنكه ز بين خاك و خون باغم و غربتى فزون            سر بريده ديده است به روى نيزه‌ها منم

همدم شير خواره‌ام محـرم گاهـواره‌ام            هـمـسفـر رقـيـه‌ام محـرم بـچـه‌ها مـنم

هـمره كـاروانـيان اسير دست دشمنان            به زير تازيـانـه‌ها به شام و نيـنوا منم

آنكه به روضه بانى است عاشق روضه خوانى است            چه در بقيع چه كربلا چه بين خانه‌ها منم

قسم به اين حـقـيـقـتم بخاطر مصيـبـتم            آنكه بود به دست او برات كـربلا منم

لبم شهد و دهانم چشمۀ فیض و کلامم جان           سزد با جان خود ریزم به خاک پای جانانش

امام پنجم و معصوم هـفتم حضرت باقر           که تا شام ابـد بـادا سلام از حیّ مـنانـش

لقب باقر، محمّد نام او، کـنیه ابا جعـفـر           تعالی الله از این کنیه و از این نام و عنوانش

رجال علم از صبح ازل، مرهون گفتارش           جهان فضل تا شام ابد، مدیـون احسانش

سجود آورده خلقت از پی تعظیم بر خاکش           سلام آورده جابر از رسول حُسن سبحانش

عجب نبود اگر در باغ رضوان پای بگذارد           اگر در حشر، شیطان دست خود آرد به دامانش

عجب نی گر شفا بخشد نگاهش چشم جابر را           که هر کس درد دارد خاک کوی اوست درمانش

چراغ روشن دل‌هاست قبر بی چراغ او           چه غم گر نیست شمع و آستان و سقف و ایوانش

نسیمی از بقیعش روح بخشد صد مسیحا را           سزد بر کسب فیض از طور آید پور عمرانش

ضریحش کعبۀ دل بود و ایوانش بهشت جان           الهی بشکند دستی که آخر کرد ویرانش

شنیدی لال شد یک لحظه دانشمند نصرانی           میان جمع در پیش بیان و نطق و برهانش

کی‌ام من تا ثنای حضرتش را خوانم و گویم           خـدا باشد ثنـاگویش، نبی باید ثـناخوانش

فروغ دانشش بگرفت چون خورشید، عالم را           که هم انوار ایمان بود و هم اسرار قرآنش

گهی دادند در اوج جلالت نسبت کفـرش           گهی بستند بهـتان و گهی بُردند زندانش

ولی عصر در شب‌های تاریک است، زوّارش           تمام خلـق عالـم پشت دیـوارند مهـمانش

کنار قبر او جـرأت ندارد زائری هرگز           که ریزد قطرۀ اشکی بر او از چشم گریانش

مگو در روضه‌اش شمع و چراغی نیست، می‌بینم           که باشد هر دلی تا بامدادان شمع سوزانش

به عهد کودکی از خورد سالی دید جدش را           که مانده روی زخم سینه، جای سم اسبانش

اگر در روز محشر هم ببینی ماه رویش را           نشان تشنگی پیداست بر لب‌های عطشانش

دوید از بس که با پای برهنه در دل صحرا           کف پا شد چو دل مجروح، از خار مغیلانش

دریغا آخر از زهر جفا کردند مسمومش           نهان با پیکرش در خاک شد غم‌های پنهانش

بوَد در شعلۀ جانسوز، نظم «میثمش» پیدا           غم نـاگفتـه و سـوز دل و رنج فـراوانش

از سـر عـادت و تـکـرار نوشتیم بیا            اصلا انـگـار به اجـبـار نوشتـیم بیا
تو ز ما بندگی و ترک گنه میخواهی            با هـمـین قـلـب گـنهکـار نوشتیم بیا

کوفیان را همه محکوم نمودیم، ولی            مثـل آن قـوم جـفـاکـار نـوشتـیـم بیا
از سرصدق نخواندیم تو را یک دفعه            در عوض یکصد و ده بار نوشتیم بیا
شهرمان پرشده از بوی گناه و ماهم            سر هـر کـوچه و بـازار نوشتیم بیا
غافل از آه یتـیمان چـقـدر آسوده...            شـکـم سـیـر شـب تـار نوشتـیـم بـیا
عوض خانۀ ماها به بیابان رفتی...            شدی از قوم، دل آزار... نوشتیم بیا
درد دین نیست دگر، درد گرانی داریم            دل سـپـردیـم به اغـیـار نوشـتـیم بیا
نام تو برلب و دل جای دگر میگردد            نـشـده طـالـب دیـدار نـوشـتـیـم بـیـا
آه مظلوم شنیدیم «به ماچه» گفتیم...            جـای یـاری تو بـسـیار نـوشتـیم بیا
دلـمان بنـدۀ دنیا شده و بـیـمـاریم...            با هـمین حـال اسـفـبـار نوشتـیـم بیا

صدای هـلهـله‌ای عـاشـقـانـه می‌آیـد            صـدای پـای تـغـزل، تـرانـه می‌آیـد
بهشت خـنده کـنان، این میانه می‌آید            خـدا به شـوق در این آسـتانه می‌آیـد

حدیث وصل دو دریا عجب شنیدنی است
عروسی علی و فاطمه چه دیدنی است

از این به بعد، دو عاشق کنار هم هستند            تـجـلّی هـم و آئـیـنـه‌دار هم هـستـنـد
به روی سفرۀ خود نان بیار هم هستند            چو کوه پشت هم و دوستدار هم هستند
دوباره پوزۀ شیطان شکست، شکر خدا
عروسی علی و فاطمه است، شکر خدا

از این وصال مبارک خدا هدف دارد            چقدر حضرت خاتم به دل شعف دارد
دلـم هـوای ضریـح شـه نجـف دارد            عروسی علی و فاطمه است، کف دارد
به بزم عشق همه عاشقانه دف بزنید
برای خـاطـر دامـاد باز کـف بـزنید

کنار سفرۀ عقد، این عروس گل سیما            زکیّه، طاهره، انسیّه، فاطمه، زهرا
نـشـسته اذن “بلی” تا بگـیرد از بابا            پدر اجازه گرفت از خدای جـلّ علا
بساط خطبه از این اذن تا فراهم شد
علی به فاطمه‌اش تا همیشه محرم شد

بـگـیـر دامن پـر برکـت پـیـمـبـر را            بپاش بر سر امّت، گلاب قمصر را
گره زدند به هم عادیات و کـوثر را            کشانده‌اند به دنیا بهشت و محشر را
از این وصال غدیر از گزند ایمن شد
نوشته‌اند که تکلیف شیعه روشن شد

نـوشـته‌اند که شیعـه نـشانـه‌ای دارد            شـراب کـوثــریِ جــاودانـه‌ای دارد
کــبـوتـری شـده و آشــیـانـه‌ای دارد            برای گـریه و شـادی بهـانه‌ای دارد
تـمـام عــمـر دلـم زیـر دیـن مـی‌آیـد
از این وصال مـقـدّس حـسین می‌آید

سخن ز عشق که باشد، شراب شیرین است            برای تشنۀ عشق آفتاب شیرین است
کنار یار خوشی و عذاب شیرین است            سلام‌های بدون جـواب شیرین است
اگر که فـاطمه باشد کـنار شیر خـدا
زمان فـتنه شود ذوالفـقـار شیر خـدا

زمان فـتـنه قـمـر در محاق می‌افـتد            تبـر به جـان درخـتـان بـاغ می‌افـتـد
مـیـان امّـت احـمــد نـفـاق مـی‌افـتــد            و آن دوشنـبـۀ شـوم اتّـفـاق می‌افـتـد
که درب خانۀ زهرا شکسته می‌شود و
دو دست حیدر کرار بسته می‌شود و

خـدا کـند که نـبـیـنی قـیـامتی را که            کـنار خـانۀ حـیـدر جـماعـتی را که
شکسته‌اند دری را، نه ساحتی را که            شکست ضربه آن درب، قامتی را که
پس از سه ماه علی نیمه شب، غریبانه
به دست قبر سپردش، عجب غریبانه

ماه هر شب تا سحر محو تماشای علی‌ست           تازه در این خانه زهرا ماه شب‌های علی‌ست

چشم دنیا روشن از ماه جمال مرتضاست           چشم زهرا روشن از روی دلارای علی‌ست

با شگـفـتی‌های دنـیای عـلـی بـیگـانـه‌ایم           این‌که دنیا پیش او هیچ است دنیای علی‌ست

بارها با اشک خود زخم علی را بسته است           گرمی این دست‌ها تنها مداوای علی‌ست

روز وانفساست محشر، شیعیان لاتحزنوا           این که محشر خاک پای اوست زهرای علی‌ست

یا علی امضا کند یا فاطمه فرقی که نیست           آخرش امضای زهرا عین امضای علی‌ست

فضایِ شهر مدینه دوباره عرفانی‌ست            نماز پنجـره‌هایش چـقدر روحانی‌ست!

مگر چه عید بزرگی رسیده که امشب!            در آسمان و فلک جشن نور افشانی‌ست

عجب شبی! همه جا ریسه بسته جبرائیل            عجب شبی!همۀ کهکشان چراغانی‌ست

ولیـمـه می‌دهد امشب پـیـمـبر رحـمت            چقدر سفره این جشن، پهن و طولانی‌ست

امـیـرِ غـزوۀ فــتـح الـفـتــوح مـی‌آیــد
وصـیّ احــمـد و آدم و نــوح مـی‌آیــد

شـراب داخـل خـمـره مـدام قُـل می‌زد            پـیاله ذوق کـنان سمتِ باده زُل می‌زد

چه عطرِ سیب خوشی بین عرش پیچیده!            برای بـاده زدن ذوالـفـقـار هُـل می‌زد

دگر نـزول مـلائک به خاک آسان شد            خـدا مـیان زمیـن و بهـشت پـل می‌زد

شب عروسیِ خورشید و ماه عالمتاب            سـپـیـده بر سرِ بام سحـر دهـل می‌زد

برای بُـردن این زوج آسـمـانی، نـوح            چه باسلیقه به کشتیِ خویش گُل می‌زد

امـیـرِ غـزوۀ فــتـح الـفـتــوح مـی‌آیــد
وصـیّ احــمـد و آدم و نــوح مـی‌آیــد

سـتـاره‌هـا هـمـه بـی‌تـاب دیـدن دامـاد            گـرفـتـه‌انـد حـسـودان کوردل غـمـباد

وضو گرفـتـه و با احـترام باید گـفت:            جناب حضرت دامـاد، شاخـۀ شـمشاد

تـمـام آیـنـه‌هـای مـدیـنـه غـش کـردند            نـگـاه فـاطـمـه تا در نـگـاه شان افـتـاد

کـلید باغ جـنان را، خـدا مراسم عـقـد            به این عروس سرِسفره زیر لفظی داد

ترانۀ لب داوود خوش صدا این است:            عـلی و فـاطمه پـیـونـدتـان مبارک باد

امـیـرِ غـزوۀ فــتـح الـفـتــوح مـی‌آیــد
وصـیّ احــمـد و آدم و نــوح مـی‌آیــد

می نویسم فـاطمه و می نویسم یا عـلی            روی دیوار اتاقـم هک شده مولا علی
انـبـیا بر چـادر زهـرا تـوسل داشتـنـد            و توسل می کند بر فـاطمه حتی عـلی

نور زهرا با علی یک نور واحد میشود            یعنی آخر که ولایت میشود، زهرا؛علی

سر معراج پیمبر در ولایت بود و بس            پس بـیا بالای بـالا ای محـمد تا عـلی
حاصلِ این وصلتِ بین علی و فاطمه            میشود چندین محمد میشود صدها علی
دخـتری دارد عـلی مـادر نزائیده دگر            چه بگویم نام او را زینب کبری، علی

پخش سبک                   

از حـریـم کـعـبه عـشق آید آوای جدایی            کـاروان آل طـه مـی‌شــود کـربــبـلایـی

جان و جانانه حسین است            صاحبِ خانه حسین است

یاحسین عزیز زهرا، یاحسین عزیز زهرا، یاحسین عزیز زهرا، یاحسین عزیز زهرا(۲)

آه و واویـلا؛ واویـلا، آه و واویـلا؛ واویـلا، آه و واویـلا؛ واویـلا، آه و واویـلا؛ واویـلا(۲)

****************************

هست در این عرصهٔ عشق، شیر مردان دلاور            قاسم و عون و بُریر و، عابس و عبّاس و اکبر

جُـمـلـه فـخـرِ عـالَـمـیـنـند            جـان نـثـاران حــسـیـنـنـد

یاحسین عزیز زهرا، یاحسین عزیز زهرا، یاحسین عزیز زهرا، یاحسین عزیز زهرا(۲)

آه و واویـلا؛ واویـلا، آه و واویـلا؛ واویـلا، آه و واویـلا؛ واویـلا، آه و واویـلا؛ واویـلا(۲)

****************************

قلب یاران ولایت غرق شور و بی‌قرار است            بین هفتادُ دو عاشق، یک نفر هم شیر خوار است

او بهـشتـش دوش باباست            مـقـتـلـش آغـوش بابـاست

یاحسین عزیز زهرا، یاحسین عزیز زهرا، یاحسین عزیز زهرا، یاحسین عزیز زهرا(۲)

آه و واویـلا؛ واویـلا، آه و واویـلا؛ واویـلا، آه و واویـلا؛ واویـلا، آه و واویـلا؛ واویـلا(۲)

****************************

روز تَـرویه خـدایـا سِـرِّ آنها بر ملا شد            بهـر حُجّاج شهادت کـربلا دشت مِنا شد

هـجـرتی آن زُمـره کردند            حج بَـدَل بر عُـمره کردند

یاحسین عزیز زهرا، یاحسین عزیز زهرا، یاحسین عزیز زهرا، یاحسین عزیز زهرا(۲)

آه و واویـلا؛ واویـلا، آه و واویـلا؛ واویـلا، آه و واویـلا؛ واویـلا، آه و واویـلا؛ واویـلا(۲)

تو هم شبـیه حسن یک کـریم مـمتازی            امـامـزاده جـوادی و دست و دلـبـازی

نـدیـده سفـرۀ بـاز مـضیـف خـانه یـتان            اسـیـر یا که یـتـیـم و گـدای نـاراضی

نه چشم‌های خـدا و نه چشم خـلق خدا            ندیـده روی کـسی را زمین بیانـدازی

کسی که نیست غلام شما سرافکنده است            کسی که گشته غلامت، کند سرافرازی

عـلـی اکـبـر سلـطـان طـوس ادرکـنی            برات کرب و بلا را تو جور میسازی

امـام ارض و سـما یا محـمّد بن علی            محـیط جـود و سخا یا محمّد بن علی

چراغ هشت سپهر و یم سه گوهر پاک            سـرور قـلب رضا یا محـمّد بن عـلی

گره گشایی و از چار سو گرفتاران            تو را زنـنـد صـدا یا محـمّد بن عـلی

به کاظمین و به صحن و رواق و تربت تو            سـلام خـلـق و خـدا یا محمّد بن علی

تو آن امام جوادی که بر در حرمت            شـهـنـشه است گـدا یا محـمّد بن علی

تو برتری که شود حقّ مدح و منقبتت            به نـظـم و نـثـر ادا یا محمّد بن علی

هزار بارم اگر سر ز تن بُـرند، دلـم            نگـردد از تو جـدا یا محـمّد بن عـلی

تو و کرامت و جود و عنایت و احسان            من و عـطای شـما یا محمّد بن عـلی

سزد که مدح تو را ثامن الحجج گوید            ز لـعـل روح فـزا یا محـمّد بن عـلی

تو کیستی که پدر گفت مادر و پدرم            تـو را شـونـد فـدا یا محـمّـد بن عـلی

تـمام خلـق هـلاک اند بـی هـدایت تو            تـویی چـراغ هُـدی یا محمّد بن علی

به پیـش نطـق تو شد لال زادۀ اکـثم            چو یافت قدر تو را یا محمّد بن علی

به یک سؤآل کنی سی هزار مسئله طرح            تو لعـل لـب بـگـشا یا محمّد بن علی

عجب نه، گر که شود درد صد هزار مسیح            بـه تـربـت تـو دوا یا محـمّد بن عـلی

خوش آن زمان که بگیرم به کاظمین زتو            بـرات کـرب و بـلا یا محمّد بن علی

خـدا گواست که در پـرتو محبّت تو            دلـم گـرفـت جـلا یا محـمّد بن عـلـی

گره گشایی تو در ائمّه مشهور است            هـمیشه در هـمه جا یا محمّد بن علی

به دست همسر خود بی‌گناه کشته شدی            چـنـین نـبـود روا یا محـمّـد بن عـلی

چو شمع سوختی و قطره قطره آب شدی            ز سـوز زهـر جـفـا یا محمّد بن علی

تو را به زهر ستم یار کُشت و آب نداد            یـکی نگـفـت چـرا یا محـمّد بن علی

شنیده‌ام که برای تو قاتل تو گریست            اگر چه کُشت تو را یا محمّد بن علی

هزار حـیف تنت دفـن شد غـریـبانه            بدون جـرم و خـطا یا محمّد بن علی

اگرچه با لب عطشان شدی شهید دگر            سـرت نگـشت جـدا یا محمّد بن علی

اگر چه لعل لبت تشنه بود چوب نخورد            میـان طـشت طـلا یا محـمّد بن عـلی

سزد که گریه کند میثم از مصیبت تو            هماره صبح و مـسا یا محمّد بن علی

کـریم اگـر که نبـاشد گـدا عـزا دارد            جـواد آنکه سخـا و بـسی عـطا دارد

فـدای تو شوم ای رحـمت خـداوندی            گـدای درگهـت از جـود تو بقـا دارد

چه کرده‌ای! که شدی تو جواد آل الله            خوش آنکه دل به ولای تو مبتلا دارد

مدد رسان تو بر این بینوای دلخسته            که در میان دو عالم فقط تو را دارد

نشسته پشت درت این گره به کار آقا            امـید یک نظـر از جـانب شـما دارد

تو منشاء همه حُسنی و معدن فضلی            یـگـانـه‌ای و خـدا مـثل تو کجـا دارد

ز وسعت کرمت عاقـلان ز پا ماندند            کـدام؟ فـاضل دنیا چـنـین سخـا دارد

صفای بارگهت دلپذیر و بی‌وصف ست            شمـیم و عطر خوش جنّت الولا دارد

کـسی که زائـر قـبـر تو می‌شـود آقا            مـقـام و جـایگـهی همچو اولـیا دارد

پس از زیارتتان یک حلاوتی دلچسب            زیـارت نجـف و شهـر کـربـلا دارد

جوادی و همه مهمان سفره‌ات هستند            سخـاوت از نـمک دست تو بها دارد

کبوتر غزلم پَر برای روضه گرفت            میان روضـۀ تو عـاشـقـت نـوا دارد

به یـاد غـربت تو دل غـمین شده آقا            ز کـثـرت محنت چشم من بکـا دارد

خـزان فـتاده میان بهـار سر سبـزت            ملک به روی لبـش وامصیـبـتا دارد

مگر چه داده به تو آن ضعیفۀ بی‌دین            که سرو قامت تو خـم گرفته تا دارد

مگر کسی که سراپا جمال خوبیهاست            جواب خوبی آن در عوض جفا دارد

فضای مقتل تان می‌برد قرار از دل            شهـادتت در و دنـیایی از چرا؟ دارد

بی‌مهـری‌اش کـاشانه را دلگـیـر کرده            غـم را مـیـان سـیـنـه‌ام تـکـثـیـر کرده

غـربت میان شـهر، جـای خود بـمانـد            غربت در این خانه دلـم را پـیر کرده

خـیلی بـرای قـتل من زحـمت کـشیـده            خـیـلـی بـرای کُـشـتـنـم تـدبـیـر کـرده

با تـیغ، نه، اما به من زهـری که داده            کـار هـزاران ضربـۀ شـمـشیـر کـرده

مـثـل امـام مـجـتـبـی چـیـزی نـگـفـتـم            پـاره جگر این زهـر را تـفسـیر کرده

سر روی پای خواهری باشد چه خوب است            خـواهـر نـدارم تا بـگـویـم دیـر کـرده

حرف از عطش شد یاد جدّم می‌کنم باز            داغـش دل و جـان مرا تـسخـیر کرده

بـسـتـنـد، تـنـهـا آب را بـر روی جـدّم            آبی که گرگ تـشنه را هم سیـر کرده

یــاد وداع عــمــه‌ام از قــتــلـگــاهـش            این لحـظـه‌ها فکـر مرا درگـیـر کرده

زینب مدینه خواب هجران دیده و شمر            در کـربلا این خـواب را تعـبیر کرده

عمّه برادر را اگر نشناخت حق داشت            وقتی که هر عـضو تنش تغـییر کرده

تو جـوادی، هـمۀ خلـق گـدایان تـوأنـد            بس که آوازۀ تو در هـمه جا پـیچـیـده
پُـر شـده کـیـسۀ ما قـبلِ گـدایـی کردن            گـوش‌هـای تو تـقـاضای گـدا نـشنـیـده

خواستم در بزنم در به روی من وا شد            جـودِ تو کـار گـدایـی مـرا آسـان کرد
قـبل از آنـی که تـقـاضای مداوا بکـنم            چشم تو درد مرا دید و خودش درمان کرد

هـیچ جـا رو نـزدم غـیرِ درِ خـانـۀ تو            من به دستان پُر از جود تو عادت کردم
اصـلا انگـار که فـامیـل تو هـستم آقـا            بـا گـداییِ تو احـسـاس سیـادت کـردم

دل من تنگ شده باز حـرم می‌خـواهم            کـاظمـینی بده و دست گـدا را پُـر کن
نکند صحن تو یک ثانیه خلوت بشود            پس همیشه حرمت را ز گداها پُر کن

باز کن بابِ مرادی به روی نوکر خود            تا بـیایم وسط صحن تو هق هق بکـنم
تا بـخـوانم ز مـصیـبات غـریـبـانـۀ تو            تا که از داغ جـوانـمرگی تو دق بکنم

تشنه بودی و کسی آب به دست تو نداد            حال تو لحظه به لحظه بد و بدتر می‌شد

یک نفر خواهش چشمان تو را ریخت زمین            لب تو خشک، ولی خاک زمین تر می‌شد

روضۀ تشنگی‌ات قلب مرا پرپر کرد            با همین بال شکسته بروم کرب و بلا
شـدت بـی‌نـفـسـی‌ات نـفــسـم را بُـرده            بازدم ها شده ذکر تو و دَم کرب و بلا

عـطشت ارثـیۀ جدّ غـریبت شده است            پس نفس‌های دمِ آخر تو روضۀ اوست
اصلا انگار که گودال، مجسّم شده است            اصلا انگار که بر روی زمین خونِ گلوست

وای از آن لحظه که گودال عطشناک شد و            خون جدت به زمین ریخت و سیراب شد و
از دلِ ریگِ بیابانِ بـلا خـون جـوشید            از ترک‌های لب او دل سنگ آب شد و

داغ او شعله شد و زد به دل خورشید و            همه جا را ز غمش کوره‌ای از آتش کرد
شاه، بر روی زمین بود و سرش بر نیزه            مادری گوشۀ گودال، برایش غش کرد

پیکرت از تیر و از سرنیزه مالامال نیست           خنجری دیگر برایت در پر یک شال نیست

گرچه از زهر ستم از درد می پیچی به خود           جسم تو دیگر خدا را شکر در گودال نیست

حیف ام الفضل داری، بی‌ابالفـضلی، ولی           موقع تشییع دیگر خواهرت بدحال نیست

سوختی از زهر کین، اما خدا را شکر که           زیر نعل هیچ اسبی پیکرت پامال نیست

زیر نعل هیچ اسبی نیستی، با این حساب           موقع تقطیع جسمت لشکری خوشحال نیست

سٙم به تو داده ولیکن بی‌خیال جسم توست           روی سینه قـاتل تو این قـٙدٙر فعال نیست

خانه‌ات اما خدا را شکر در آرامش است           پیش نامردان به پای دخترت خلخال نیست

زیـنـبـی دیگـر نـداری و نـمی‌بـیـنـد دگر           هی سرت در تشت و بر نیزه زبانم لال نیست

وزن نعـل اسب از بال کـبـوتر بیش بود           ذوالجناحت هم کنار خیمه خونین بال نیست

ای حجره‌ات غریب ترین جای این جهان            در قتلگاهت، آه، کسی نیست روضه خوان

جز مادری جوان که ز جان آه می‌کشد            هنگام دست و پا زدنت با قـدی کـمان

بغـداد شد مدیـنـه و مـردی که باز هم            در خـانه‌اش ز کـینۀ هـمخانه داد جان

جعده است ام فضل و تو هم مجتبی ولی            آن پست تر از این و تو مظلوم تر از آن

آه از تـنـی که زیـر شـررهای آفـتـاب            پوشیـده بود پیکـرش از نیـزه و سنان

سوختی آتش گرفت از سوز آهت عالمی            آه بین خانـۀ خود هم نـداری محـرمی

سایه سار خلقی اما پیکرت در آفـتاب            سـرپـنـاه عـالـمی و بـی‌پـنـاه عـالـمـی

در مقـاماتت از اسماعـیل هم بالاتری            تشنه‌ای اما نداری غیر اشکت زمزمی

خط به خط روضه‌ها در بیت بیت نوحه‌ها            گـشتم و بالاتر از داغت ندیدم ماتـمی

گرچه دل خونی ولیکن شوق دیدار پدر            بر تمام زخـم هایت می‌گـذارد مرهمی

رسیده جـان به لب اطهـرت؛ اَبَالهادی            نشـسته پیک اجل در بَـرَت؛ اَبَالهادی!

دوباره قصۀ زهر و دوبـاره نامـردی            کـبـود شد هـمۀ پـیـکـرت؛ اَبَـالهـادی!

لباس شمر به تَن کرد و منع آبت کرد            چه کرد با دل تو هـمسرت؛ اَبَالهادی!

شبـیه فـاطمه دستی گرفته ای به کـمر            مگر خدای نکرده پَرَت ...؛ ابالهادی!

میان حجرۀ در بسته دست و پا زدی و            بـریـده شـد نـفـس آخـرت؛ اَبَالـهـادی!

اگر چه زهر به آتش کشیده جسمت را            ولی بـریـده نشد حـنجـرت؛ اَبَالهـادی

دگر به زیر سُـم اسب های تازه نَـفَـس            نـدیـد جـسم تو را دخـتـرت؛ اَبَالهادی!

اگر چه دور و برت خیره سر فراوان بود            ولی نـظاره نشد خـواهـرت؛ اَبَالهادی

چه خوب شد که در آن همهمه کسی نرسید            برای غـارت انـگـشـتـرت؛ اَبَالـهـادی

تویی که جود و عطا بر امام‌ها داری            چقدر لطف و سخاوت برای ما داری؟!

جـواد فـاطمه ارث از کـریم او بردی            غـریب خانه شدن را ز مجـتبی داری

اگر که زهر زمینت زده است، می‌دانم            به سینه مثل حسن داغ کوچه را داری

شرار زهر لبت را چـقـدر خشکـانده!            به حجره روضۀ عطشان کربلا داری

سـلام ای تن بی‌سـر، سـر بـدون بـدن            چرا گوشۀ دیـر و به نیـزه جا داری؟

تو روی نیزه حواست به عمه‌ها بوده            تو سایـه بر سـر بـی سایـبان ما داری

وقتش رسیده است که عرض ادب کنیم            وقـتـش رسیده حال بکـایی طلب کنیم

وقت عزا و گریه و اندوه و ماتم است            امـشب عـزای اشـرف اولاد آدم است

شور قـیامت است که گـویا به پا شده            زیرا عـزای حضرت ابن الرضا شده

او که برای عـالـم و آدم طـبـیب بـود            حتی میان خـانۀ خود هـم غـریب بود

خواهر نداشت تا برسد پیش پیکـرش            مـادر نبود تا که کـند گـریه در برش

از درد زهـر کل تـنـش تـیر می‌کشید            خونابه از لبش به کف حجره می‌چکید

در لحظه‌های آخر خود بی شکیب بود            او غصه‌دار روضۀ شیب الخضیب بود

با اینکه تشنه بود ولی نیزه‌ای نخورد            در بـام خانه پـیرهـنـش را کسی نبرد

شکر خـدا که دخـتر او را کـسی نزد            با کعب نیـزه خواهر او را کسی نزد

خیلی حـسین در ته گـودال خسته بود            قاتـل به روی سیـنـۀ آقا نـشـسـته بود

شمر از صدای نـالۀ زهـرا حـیا نکرد            در قـتـلگاه گـیـسوی او را رهـا نکرد

ای که بر جودت سلیمان نبی رو می‌زند           محضرت خیل ملک هر لحظه زانو می‌زند

صحن و ایوان تو را جبرییل جارو می‌زند           شمع عمرت در جوانی از چه سوسو می‌زند

بار دیگر شعله در محصول جان افتاده است

در تـبار مرتضی داغ جـوان افتاده است

ذکـر مظلـومیّـتت در شهر پُـر آوازه شد           در جوانی رشتۀ عمر تو بی شیرازه شد

زهری آمد رخنه کرد و درد بی اندازه شد           زخـم‌هـای کـهـنـۀ آل پـیـمـبـر تـازه شـد

بـاز یا رب بی وفـاییِ زنی در اهل بیت

روضه‌های مجتبی و زهر همسر، اهل بیت

زهر گاهی چند سالی با جگر سر می‌کند           رفته رفته مرغ روحت را کبوتر می‌کند

گاه زهری در جگرها کار خنجر می‌کند           قـلب ها را پاره و جان را مکـدّر می‌کند

در دلت آقای من این زهر کار دشنه کرد

مثل جدّت، لحظۀ آخر تو را لب تشنه کرد

مثل جـدّت، لحـظۀ آخـر تنت بی‌تاب شد           تشنه بودی و لبت محتاج قـدری آب شد

آب هم چون کربلا در خانه‌ات نایاب شد           ذکر لبهایت"علی این تشنه را دریاب" شد

وقت مردن، جرعه آبی بر جگرها خوشتر است

آب خوردن اصلاً از دست پسرها خوشتر است

سایه سار پیکرت، بال کبوتـرهای شهر           گریه‌کن‌های غمت، چشمان مادرهای شهر

سینه‌زن‌های شما دستان خواهرهای شهر           پیکـر تو دفـن شد ماننـد پیکـرهای شهر

کربلا امّا تنی عریان به روی خاک ماند

داغ یک سینه زنی در سیـنۀ افلاک ماند